چشم انداز پلیس؛ امنیت و سرمایه اجتماعی

پلیس به عنوان یکی از متولیان اصلی امنیت بخشی، از جایگاه رفیعی برخوردار است و در اهمیت چشم انداز آتی نقش و کارکرد پلیس هیچ شک و شبهی نیست.

اما آنچه سازمان های پلیسی را به چالش می کشاند و موجبات بازنگری و تجدید نظر در امور امنیت بخشی می گردد، نحوه نگرش به امنیت و به دنباله آن ساز و کارهای امنیت در چشم انداز آینده است.

به عبارت دیگر، حوزه امنیت مستثنی از سایر پدیده های اجتماعی و سیاسی نیست و به مرور زمان باید در جهت اهداف مطلوب دستخوش تغییر شود.

از اینرو، با حوزه معنایی امنیت قدیم و رویکردهای گذشته، نمی توان به تحقق امنیت برای جامعه آینده خوش بین بود و با سرمایه های اجتماعی گذشته به انجام امور جمعی آینده پرداخت.

بنابر این، نیازمند توجه به ارکان و اصول چشم انداز آینده و انطباق خواسته ها و نیازها با شرایط جدید می باشیم.

با عنایت به این رویکرد و با توجه به شرایط در حال گذار ایران، چون این واقعیت وجود دارد که زمان حال، در برگیرنده بخشی از مفروضات و اصول قدیم و جدید است، در مقاله حاضر، به زمان حال و امروز، نظر نداشته و شرایط مطالعه در دو برهه زمانی گذشته و آینده مورد توجه قرار گرفته است.

به این جهت به امنیت مضیق و موسع به عنوان تبلور امنیت گذشته و آینده پرداخته و بر اساس آن پلیس حداکثری و حداقلی مورد مقایسه قرار گرفته است.

سرمایه اجتماعی به عنوان حلقه واسط بین مردم و پلیس مورد توجه بوده و خصوصیات مشترک و متفاوت سرمایه پیشینی و پسینی به مصداق سرمایه اجتماعی قدیم و جدید مورد بحث است.

و بالاخره در پایان با تاکید بر بهره گیری از سرمایه اجتماعی پسینی، بر تناسب عملکرد پلیس حداقلی برای تحقق امنیت موسع، جهت دستیابی به چشم انداز آینده تاکید شده است.

کلید واژگان: امنیت مضیق- موسع، پلیس حداکثری- حداقلی، سرمایه اجتماعی پیشینی-  پسینی.

منبع: نویدنیا، منیژه (1388)، چشم انداز پلیس؛ امنیت و سرمایه اجتماعی، تهران: فصلنامه مطالعات راهبردی، سال دوازدهم، شماره دو.