خانواده در جامعه مدرن، نهادی خودگردان و خودکفا نیست و برای تامین بسیاری از نیازهای خود به طور حیاتی به سایر نهادها وابسته است، چنانکه برای تامین امنیت به سازمان انتظامی جامعه یعنی پلیس احتیاج دارد.
از اینرو، برای داشتن خانواده های ایمن باید به سطح تعامل بین خانواده و پلیس نظر داشت و از برآیند مناسبات میان آنها، کم و کیف امنیت خانواده را به دست آورد.
به این منظور مقاله حاضر، با توجه به نوع تعاملات خانواده، آنان را به سه دسته کلی خانواده نابسامان، بسته و خانواده های باز، تقسیم نموده و علیرغم آن که بر این نکته تاکید دارد که خانواده ها به تمامی حوزه های امنیتی احتیاج دارند، شدت نیازمندی و اولویت امنیتی میان آنان را متفاوت دانسته است.
امنیت وجودی را برای خانواده های نابسامان، امنیت رفاهی برای خانواده بسته، و امنیت معنابخش را برای خانواده های باز، در اولویت قرار داده است.
پلیس در راستای تامین و پاسخگویی به نیازهای امنیت خانواده ها در قالب سه نوع پلیس اقتدارگرا، شهروندگرا و پلیس کرامت گرا مطرح شده است.
پلیس اقتدارگرا به کمک ابزارهای قدرت به مقابله با مجرمان پرداخته و امنیت وجودی را تحقق می بخشد.
پلیس شهروندگرا با پاسداری از حقوق شهروندان، امنیت رفاهی را سامان می دهد و پلیس کرامت گرا با حمایت و همیاری، امنیت معنابخش را تامین می کند.
اما در عین حال پلیس هر حوزه فاقد ابزارهای پلیس حوزه دیگر نیست، گرچه هر حوزه امنیت نیازمند عملکرد پلیس مخصوص به خویش و ابزارهای درخور آن می باشد.
کلید واژگان: امنیت وجودی، امنیت رفاهی، امنیت معنابخش، خانواده نابسامان، خانواده بسته و خانواده باز، پلیس اقتدارگرا، پلیس شهروندگرا، پلیس کرامت گرا.
منبع: نویدنیا، منیژه (1388)، پلیس؛ امنیت و نهاد خانواده، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، مجموعه مقالات ویژه همایش علمی پلیس، امنیت و چشم انداز 1404.
