مقاله حاضر با تاکید بر شرایط اجتماعی به مطالعه نوع گفتمان حاکم برای امنیت بخشی جامعه می پردازد و ضمن بیان مفهومی امنیت، با در نظر داشتن شرایط اجتماعی، گفتمان امنیتی مورد پذیرش افراد جامعه را مورد ملاحظه قرار داده و تاثیر آن را بر تحقق گفتمان مسلط امنیتی بررسی می نماید.
به این منظور به بررسی شرایط اجتماعی افراد جامعه پرداخته و تاثیر آن را بر رواج و کاربرد گفتمان های موسع و مضیق امنیتی مورد بحث قرار می دهد.
میزان برخورداری جامعه از امنیت در قالب گفتمان سلبی و ایجابی برآورد و شرایط اجتماعی جامعه به حسب تفاوت گفتمان های امنیت مورد مقایسه قرار گرفته است.
این تحقیق از نوع پیمایشی است که طی آن با 1260 نفر از افراد ساکن در تهران مصاحبه شده است.
برای تحلیل داده ها از آزمون F استفاده شده است.
یافته ها نشان می دهد که بین ویژگی های اجتماعی افراد و پذیرش نوعی از گفتمان امنیت رابطه موثر و معنی داری وجود دارد.
چنانکه هر چه سطح طبقاتی افراد بالاتر باشد، رده شغلی به سمت مشاغل اطلاعاتی و تخصصی رده بالا میل کند، همچنین هر چه قابلیت چند جانبه نگری افراد افزایش یابد، بر استقبال و قبول گفتمان ایجابی امنیت به عنوان الگوی رایج امنیت بخش برای جامعه تاکید بیشتری وجود دارد.
گفتمان ایجابی به جای تاکید بر خطرات، دشمن بینی و تهدید محوری بر کسب فرصت ها و امکانات تاکید داشته و منافع محور و صلح پرور است.
اما رابطه بین محل سکونت افراد از نظر پایگاه اقتصادی- اجتماعی و امکانات منطقه ای با پذیرش گفتمان امنیتی خاصی رابطه معنی دار نداشت.
کلید واژگان: امنیت، گفتمان سلبی، گفتمان ایجابی، امنیت سخت افزاری، امنیت نرم افزاری.
منبع: نویدنیا، منیژه (1388)، تحلیل رابطه شرایط اجتماعی و گفتمان امنیت، آشتیان: فصلنامه تخصصی جامعه شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد آشتیان، سال پنجم، شماره دوم.
